To 1932 o Aldous Huxley δημοσίευσε το μυθηστόρημα επιστημονικής φαντασίας Brave New World (Θαυμαστός Νέος Κόσμος) όπου περιέγραφε μια μελλοντική κοινωνία βασισμένη στην τότε πρωτοποριακή εφεύρεση του Ford , τη γραμμή παραγωγής. Τα πάντα ήταν προμελετημένα και τυποποιημένα μέχρι την τελεταία λεπτομέρια, έχοντας εξαλείψει ουσιαστικά τα ανθρώπινα συναισθήματα. Οι άνθρωποι γεννιόντουσαν τυποποιημένα σε τάξεις και κατηγορίες έχοντας ουσιαστικά την "κάστα" τους γραμμένη στο ίδιο τους το DNA. Μετά τη γέννηση ακολουθούσε πρόγραμμα υπνοπαιδείας που "μάθαινε" στον καθένα σε ποιά κατηγορία ανήκε και ότι έπρεπε να είναι περήφανος γι'αυτο και να μη διαμαρτύρεται. Αν παρόλαυτα κάποιος ένιωθε συναισθήματα λύπης ή οργής ή ακόμα και χαράς, έπαιρνε μια ουσία, ένα ναρκωτικό, και η ισσοροποία επανερχόταν (Η ιδέα της λήψης ναρκωτικών για την καταπίεση των συναισθημάτων παρουσιάζεται και στην ταινία Equilibrium που αξίζει να δείτε).
Σ' αυτή την κοινωνία απουσίαζε πλήρως η παραγωγή πολιτισμού, μιας και αυτός παράγοταν από μηχανές, η λεγόμενη "ηλεκτρονική μουσική". Ήταν μια κοινωνία χωρίς χρώμα, με το ανθρώπινο στοιχείο να απουσιάζει στην πράξη.
80 χρόνια σχεδόν μετά, μπορεί να μην γεννιόμαστε ακόμα από μηχανές, αλλά η μετάβαση σε έναν τέτοιο μονότονο κόσμο είναι σαφής. Τη βλέπουμε γύρω μας. Στα τραγουδιάρικα ριάλιτι , στις προεκλογικές καμπάνιες, στις καφετέριες και στα σχολεία. Δεν είναι η πολιτική σκηνή ούτε κοινωνία. Είναι ο πολιτισμός μας, όχι μόνο ο ελληνικός αλλά ο παγκόσμιος πολιτισμός που σαπίζει και μεταλλάσεται σε κάτι άλλο, αποστειρωμένο, τυποποιημένο και άκομψο, βγαλμένο από μια γραμμή παραγωγής που αναπτύσσεται σαν καρκίνωμα και επικαλύπτει κάθε προσπάθεια για κάτι αυθεντικό και "ανθρώπινο". Για την πραγματική τέχνη δηλαδή.
Ένα zapping στην τηλεόραση αρκει για να βγάλουμε το μεσημεριανό μας φαγητό στον καναπέ : πλαστικές γκόμενες τραγουδούν playback, "ειδικοί" βγάζουν "πορίσματα", προβληματισμένα ζευγάρια μαλλιοτραφιούνται δημοσίως, ενώ στα διαλείματα μαθαίνουμε πως η μπύρα μεγαλώνει το πέος και το γιαούρτι τα βυζιά. Από κάτω περνούν οι ειδήσεις για τους νεκρούς στην Παλιστίνη, το Ιράκ, τα Εξάρχεια.
Ήμασταν πάντα τόσο κρετίνοι;
Μπορεί. Αλλά ποτέ δεν αντικρίζαμε τη σαπίλα τόσο κοντά μας.
Σ' αυτή την κοινωνία απουσίαζε πλήρως η παραγωγή πολιτισμού, μιας και αυτός παράγοταν από μηχανές, η λεγόμενη "ηλεκτρονική μουσική". Ήταν μια κοινωνία χωρίς χρώμα, με το ανθρώπινο στοιχείο να απουσιάζει στην πράξη.
80 χρόνια σχεδόν μετά, μπορεί να μην γεννιόμαστε ακόμα από μηχανές, αλλά η μετάβαση σε έναν τέτοιο μονότονο κόσμο είναι σαφής. Τη βλέπουμε γύρω μας. Στα τραγουδιάρικα ριάλιτι , στις προεκλογικές καμπάνιες, στις καφετέριες και στα σχολεία. Δεν είναι η πολιτική σκηνή ούτε κοινωνία. Είναι ο πολιτισμός μας, όχι μόνο ο ελληνικός αλλά ο παγκόσμιος πολιτισμός που σαπίζει και μεταλλάσεται σε κάτι άλλο, αποστειρωμένο, τυποποιημένο και άκομψο, βγαλμένο από μια γραμμή παραγωγής που αναπτύσσεται σαν καρκίνωμα και επικαλύπτει κάθε προσπάθεια για κάτι αυθεντικό και "ανθρώπινο". Για την πραγματική τέχνη δηλαδή.
Ένα zapping στην τηλεόραση αρκει για να βγάλουμε το μεσημεριανό μας φαγητό στον καναπέ : πλαστικές γκόμενες τραγουδούν playback, "ειδικοί" βγάζουν "πορίσματα", προβληματισμένα ζευγάρια μαλλιοτραφιούνται δημοσίως, ενώ στα διαλείματα μαθαίνουμε πως η μπύρα μεγαλώνει το πέος και το γιαούρτι τα βυζιά. Από κάτω περνούν οι ειδήσεις για τους νεκρούς στην Παλιστίνη, το Ιράκ, τα Εξάρχεια.
Ήμασταν πάντα τόσο κρετίνοι;
Μπορεί. Αλλά ποτέ δεν αντικρίζαμε τη σαπίλα τόσο κοντά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου