Τον κόσμο πάντα τον άλλαζαν οι νέοι. O Winston Churchill είπε κάποτε πως όποιος είναι κάτω των 30 και δεν είναι ριζοσπαστικός δεν έχει καρδιά, ενώ όποιος πάτησε τα 30 και παραμένει δεν έχει μυαλό. Το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον. Φέρνει μαζί του και τη συντήρηση. Και είναι λογικό. Ο νέος παραλαμβάνει έναν κόσμο που θέλει να τον αλλάξει και να τον φέρει στα μέτρα του. Ο γέρος έιτε έχει κάνει οικογένεια, περιουσία, καριέρα και φοβάται να τα διαπραγματευτεί, είτε έχει κουραστεί και έχει αποδεχθεί τον κόσμο ως έχει. Εξάλλου έχει γεράσει μέσα σ' αυτόν, έχει μάθει να τα βγάζει πέρα. Ακόμα και όταν ο νέος δεν πολιτικοποιείται, πάντα κάνει την επανάσταση του σε κάποιο επίπεδο.
Είμαι 25 χρονών, δεν έχω δει αυτά που έχει δει ένας 80χρονος, αλλά έτσι όπως φτάνουν στ'αυτιά μου οι επαναστάσεις της νεολαίας στο διάβα της ιστορίας, σήμερα έχω την αίσθηση ότι έχουμε την πλεόν ελεγχόμενη και "δήθεν" επανάσταση.
Τις προηγούμενες δεκαετίες σε ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο θα συνανατούσες κάποιες ομάδες ανθρώπων που ήθελαν να ξεχωρίσουν από τη μάζα. Παλιότερα στα χωριά θα τους έλεγαν "αλαφροίσκιωτους" ή "τρελλούς". Αργότερα "φρικιά", "πανκιά", "μεταλλάδες", "χιπχοπάδες", "χίπηδες"... Όλοι έκαναν την επανάστασή τους και το δήλωναν με κάθε τρόπο.
Είχαν κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους που τους είχαν εντάξει στην εκάστοτε υποκουλτούρα, αλλά ταυτόχρονα καθένας ήταν διαφορετικός, είχε την προσωπικότητά του. Σίγουρα δεν ήταν όλοι "αυθεντικοί", υπήρχαν πάντα και πολλοί που ήταν "επαναστάτες χωρίς αιτία" , και απλά στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας που τους έφταιγαν όλα για να ξεχωρίζουν απο τη μάζα υιοθετούσαν τα στοιχεία κάποιας από τις παραπάνω ομάδες.
Αναζητώντας τέτοιες ομάδες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα συναντάμε τους "Trendy", τους "Emo" και τους αυτοαποκαλούμενους "κάγκουρες" μεταξύ των οποίων μαλιστα προκαλούνται και διαμάχες...
Οι "Emo" υποστηρίζουν ότι διαφέρουν από τους άλλους γιατι έχουν συναισθήματα...
Ντύνονται με μαύρα ρούχα όπως οι γκοθάδες, περνούν απεριόριστες ώρες μπροστά στον καθρέπτη για να φτιάξουν τα μαλλιά τους και υποστηρίζουν ότι χαρακώνονται για να "νιώσουν ζωντανοί"...
Αν και χωράει πολύ συζήτηση πάνω στα συνδετικά στοιχεία των "emo" στην περίπτωσή τους ΥΠΑΡΧΟΥΝ, αντίθετα με τους "trendy" που απλά αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται έτσι επειδή είναι αυτοί που ακολουθούν τις τάσεις της μόδας και αγοράζουν τις δημοφιλείς μάρκες ρούχων και αξεσουάρ που κοστίζουν ακριβότερα. Ουσιαστικά βέβαια, στο θέμα της μόδας δεν διαφέρουν από τους "Emo" , αφού και αυτοί ξοδεύουν πολλά χρήματα για την εμφάνισή τους. Χρήματα τα οποία δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα και την οικονομική τους άνεση, αλλά την τάση τους για επίδειξη, μιας και όπως γνωρίζουμε τα περισσότερα νοικοκυριά ζουν με δάνεια που πασχίζουν να ξεπληρώσουν.
Η λέξη "κάγκουρας" σήμαινε (και σημαίνει για όλους τους άλλους εκτός από τους ίδιους) βρίσιά που παρέπεμπε στο κακό γούστο, την υπερβολή και ενδεχομένως την καθαρή βλακεία. Όταν εμφανίστηκαν οι δύο παραπάνω υποκουλτούρες κάποιοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως κάγκουρες για να διαφέρουν απο αυτούς και να υπονοήσουν κατα κάποιον τρόπο ότι δεν είναι "φλώροι" αλλά "μάγκες". Οι κάγκουρες μπορεί να μην ξοδεύουν ιδιαίτερα μεγάλα ποσά στο ρουχισμό τους αλλά μετατρέπουν το φτηνό αυτοκινητάκι της μαμάς τους σε turbo καγκουράμαξα με εξαρτήματα εκατοντάδων ή και χιλιάδων ευρώ...
Αυτό που παρατηρούμε είναι το εξής:
Οι ομάδες αυτές δεν βγήκαν μέσα από κοινωνικές ανάγκες, τάση για αλλαγή, ξεχωριστά πιστεύω ή πολιτικές πεποιθήσεις. Βγήκαν σαν "τάσεις της μόδας" καθοδηγούμενες από τα "κέντρα παραγωγής πολιτισμού" του σύγχρονου κόσμου (βλ. MTV, Hollywood Κτλ) με προφανή στόχο την κατανάλωση μιας ακριβής γκάμας προιόντων.
Μαύρο ή άσπρο, το χρήμα και η ξεφτίλα είναι ίδια...
Είμαι 25 χρονών, δεν έχω δει αυτά που έχει δει ένας 80χρονος, αλλά έτσι όπως φτάνουν στ'αυτιά μου οι επαναστάσεις της νεολαίας στο διάβα της ιστορίας, σήμερα έχω την αίσθηση ότι έχουμε την πλεόν ελεγχόμενη και "δήθεν" επανάσταση.
Τις προηγούμενες δεκαετίες σε ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο θα συνανατούσες κάποιες ομάδες ανθρώπων που ήθελαν να ξεχωρίσουν από τη μάζα. Παλιότερα στα χωριά θα τους έλεγαν "αλαφροίσκιωτους" ή "τρελλούς". Αργότερα "φρικιά", "πανκιά", "μεταλλάδες", "χιπχοπάδες", "χίπηδες"... Όλοι έκαναν την επανάστασή τους και το δήλωναν με κάθε τρόπο.
Είχαν κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους που τους είχαν εντάξει στην εκάστοτε υποκουλτούρα, αλλά ταυτόχρονα καθένας ήταν διαφορετικός, είχε την προσωπικότητά του. Σίγουρα δεν ήταν όλοι "αυθεντικοί", υπήρχαν πάντα και πολλοί που ήταν "επαναστάτες χωρίς αιτία" , και απλά στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας που τους έφταιγαν όλα για να ξεχωρίζουν απο τη μάζα υιοθετούσαν τα στοιχεία κάποιας από τις παραπάνω ομάδες.
Αναζητώντας τέτοιες ομάδες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα συναντάμε τους "Trendy", τους "Emo" και τους αυτοαποκαλούμενους "κάγκουρες" μεταξύ των οποίων μαλιστα προκαλούνται και διαμάχες...
Οι "Emo" υποστηρίζουν ότι διαφέρουν από τους άλλους γιατι έχουν συναισθήματα...
Ντύνονται με μαύρα ρούχα όπως οι γκοθάδες, περνούν απεριόριστες ώρες μπροστά στον καθρέπτη για να φτιάξουν τα μαλλιά τους και υποστηρίζουν ότι χαρακώνονται για να "νιώσουν ζωντανοί"...
Αν και χωράει πολύ συζήτηση πάνω στα συνδετικά στοιχεία των "emo" στην περίπτωσή τους ΥΠΑΡΧΟΥΝ, αντίθετα με τους "trendy" που απλά αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται έτσι επειδή είναι αυτοί που ακολουθούν τις τάσεις της μόδας και αγοράζουν τις δημοφιλείς μάρκες ρούχων και αξεσουάρ που κοστίζουν ακριβότερα. Ουσιαστικά βέβαια, στο θέμα της μόδας δεν διαφέρουν από τους "Emo" , αφού και αυτοί ξοδεύουν πολλά χρήματα για την εμφάνισή τους. Χρήματα τα οποία δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα και την οικονομική τους άνεση, αλλά την τάση τους για επίδειξη, μιας και όπως γνωρίζουμε τα περισσότερα νοικοκυριά ζουν με δάνεια που πασχίζουν να ξεπληρώσουν.
Η λέξη "κάγκουρας" σήμαινε (και σημαίνει για όλους τους άλλους εκτός από τους ίδιους) βρίσιά που παρέπεμπε στο κακό γούστο, την υπερβολή και ενδεχομένως την καθαρή βλακεία. Όταν εμφανίστηκαν οι δύο παραπάνω υποκουλτούρες κάποιοι αυτοπροσδιορίστηκαν ως κάγκουρες για να διαφέρουν απο αυτούς και να υπονοήσουν κατα κάποιον τρόπο ότι δεν είναι "φλώροι" αλλά "μάγκες". Οι κάγκουρες μπορεί να μην ξοδεύουν ιδιαίτερα μεγάλα ποσά στο ρουχισμό τους αλλά μετατρέπουν το φτηνό αυτοκινητάκι της μαμάς τους σε turbo καγκουράμαξα με εξαρτήματα εκατοντάδων ή και χιλιάδων ευρώ...
Αυτό που παρατηρούμε είναι το εξής:
Οι ομάδες αυτές δεν βγήκαν μέσα από κοινωνικές ανάγκες, τάση για αλλαγή, ξεχωριστά πιστεύω ή πολιτικές πεποιθήσεις. Βγήκαν σαν "τάσεις της μόδας" καθοδηγούμενες από τα "κέντρα παραγωγής πολιτισμού" του σύγχρονου κόσμου (βλ. MTV, Hollywood Κτλ) με προφανή στόχο την κατανάλωση μιας ακριβής γκάμας προιόντων.
Μαύρο ή άσπρο, το χρήμα και η ξεφτίλα είναι ίδια...
