Στο αρχικό Post ανέφερα την "ηλεκτρονική μουσική" που περιγράφει ο Aldous Huxley στο Brave new world, σαν μια "άτεχνη" τυποποιημένη μουσική φτιαγμένη από μηχανές. Ο συγγραφέας βέβαια δεν είχε ποτέ του ακούσει House, Trance ή Techno, γιατί το βιβλίο δημοσιεύτηκε το 1932. Αν όμως, προσωρινά τουλάχιστον παραλείψουμε τον όρο "άτεχνη" και το φτιαγμένη από μηχανές το κάνουμε "φτιαγμένη αποκλειστικά ΜΕ μηχανές" έχουμε όντως τον ορισμό των παραπάνω μουσικών ειδών. Ένας πολιτισμός χαρακτηρίζεται από τις πλειοψηφίες του. Αυτό που μένει πίσω είναι ο κανόνας και όχι οι εξαιρέσεις όσο λαμπρές κι αν είναι αυτές.
Ο πολιτισμός μας χαρακτηρίζεται από μια τυποποιημένη μουσική που, όχι πανελλαδικά αλλά παγκόσμια και πανανθρώπινα, στην συντριπτική πλειοψηφία αποτελεί τη "διασκέδαση" του Σαββατόβραδου, συνοδευόμενη από άφθονο αλκοόλ με περίτεχνες χημικές ενώσεις και χοντροκομμένες δόσεις ποζεριάς με τα ίδια τυποποιημένα μοτίβα της μουσικής: κωλοφτιαγμένο αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω, θαυματουργό κινητό στην τσέπη, και μια χαζογκόμενα στο πλάι. Στριμωγμένος στο Club ο άνθρωπος του 21ου αιώνα αισθάνεται τα αυτιά του να βουίζουν και τα αρχίδια του να ταλαντώνονται από το μπάσο, ενώ αγκομαχάει να ξεπεράσει το γείτονά του μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο αμερικάνικο όνειρο.
Πήρα φόρα όμως και η φωνή της συνείδησης προσπαθεί να με συγκρατήσει με το διαχρονικό "Γούστα είναι αυτά..."
Αντιπαρέρχομαι:
ΜΑ ΓΟΥΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;
Υ.Γ. : Η απάντηση σε επόμενη ανάρτηση.
Ο πολιτισμός μας χαρακτηρίζεται από μια τυποποιημένη μουσική που, όχι πανελλαδικά αλλά παγκόσμια και πανανθρώπινα, στην συντριπτική πλειοψηφία αποτελεί τη "διασκέδαση" του Σαββατόβραδου, συνοδευόμενη από άφθονο αλκοόλ με περίτεχνες χημικές ενώσεις και χοντροκομμένες δόσεις ποζεριάς με τα ίδια τυποποιημένα μοτίβα της μουσικής: κωλοφτιαγμένο αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω, θαυματουργό κινητό στην τσέπη, και μια χαζογκόμενα στο πλάι. Στριμωγμένος στο Club ο άνθρωπος του 21ου αιώνα αισθάνεται τα αυτιά του να βουίζουν και τα αρχίδια του να ταλαντώνονται από το μπάσο, ενώ αγκομαχάει να ξεπεράσει το γείτονά του μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο αμερικάνικο όνειρο.
Πήρα φόρα όμως και η φωνή της συνείδησης προσπαθεί να με συγκρατήσει με το διαχρονικό "Γούστα είναι αυτά..."
Αντιπαρέρχομαι:
ΜΑ ΓΟΥΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;
Υ.Γ. : Η απάντηση σε επόμενη ανάρτηση.
